Blog de Bart

W ramach odprężenia po ostatnich poważnych wpisach proponuję HDR-owy widoczek z okna.

Dzisiejszy wpis jest, wbrew pozorom, bardzo osobisty. Dużo w nim chaosu — robię po prostu zlew mentalny, wyrzucam z siebie różne myśli, które mi się kłębią po głowie. Jest to też podsumowanie różnych moich ostatnich postów oraz postów innych ludzi.

Od jakiegoś czasu toczy mi głowę pewna smutna refleksja. Nie jest to żadne odkrywcze twierdzenie, ale jednocześnie dość dobrze odpowiada na szereg poważnych pytań, które nie tylko ja sobie zadaję. Np. dlaczego PiS wygrał wybory? Albo dlaczego szerzy się homofobia? Dlaczego rośnie w siłę fundamentalizm? Dlaczego jest kreacjonizm?

Odpowiedź na te wszystkie pytania brzmi: bo ludzie chcą prostych odpowiedzi, choćby i kłamliwych.

PiS wygrał, nie posiadając programu gospodarczego. Dał prostą odpowiedź: ludziom dzieje się w Polsce źle, bo istnieje Układ złożony ze służb specjalnych, sterowanych przez nie biznesmenów i posiadanych przez nich środków przekazu. Jeśli zniszczymy Układ, zapanuje powszechny dobrobyt i szczęśliwość. Spróbujcie w takich dwóch zrozumiałych zdaniach wytłumaczyć terapię szokową Balcerowicza.

Homoseksualizm jest dla mnie czymś, co mnie wewnętrznie niepokoi. Trudno mi myśleć o gejach, nie pamiętając przy tym o ich sposobach uprawiania seksu. Zdarzało mi się pracować w jednej firmie z homoseksualistą i co prawda po jakimś czasie zacząłem go traktować i postrzegać zupełnie normalnie, jednak nasze pierwsze spotkania odbierałem dziwnie. Mogę przyjąć, że jest to mój prywatny problem, moja ułomność i spróbować jakoś nad nią zapanować. Mogę też jednak uznać, że moja reakcja jest absolutnie prawidłowa — geje to zdeprawowane, chore jednostki, które zmieniają partnerów jak rękawiczki, ćpają i gwałcą małych chłopców. Tu z pomocą przychodzą siewcy homofobii, którzy podsuwają proste kłamstwa, takie jak np. publikacje naukowe pewnego doktora ze Stanów albo nieskomplikowane wyliczenia, z których wynika, że skoro połowa ofiar pedofilów to chłopcy, a homoseksualistów jest w społeczeństwie trzy procent, oznacza to, że wśród gejów jest kilkadziesiątkrotnie więcej molesterów niż wśród heteroseksualistów. Zaś wychowywanie dziecka w rodzinie homoseksualnej to totalna deprawacja, zresztą nie ma takiego pojęcia jak “rodzina homoseksualna”, tak samo jak nie ma czegoś takiego jak homofobia.

Na te zarzuty nie ma krótkich odpowiedzi. Dr Cameron, guru homofobów, istotnie publikuje teksty w Raportach Psychologicznych, jednak jest to dość specyficzne wydawnictwo — autorzy płacą redakcji za publikację, czyli w zasadzie zamieszczają w nim płatne ogłoszenia. Poza tym pismo nie stosuje peer review. Co to jest peer review? Poważny periodyk naukowy, zanim zamieści artykuł, daje go do zrecenzowania naukowcowi zajmującemu się daną dziedziną. Jeżeli autor wysysa z palca wyniki badań, przekłamuje cudze odkrycia lub po prostu bredzi, artykuł nie ukazuje się.

No i masz. Takie wyjaśnienie kontra “pedały jedzą kupę i są na to dowody w postaci badań naukowych”. Co wygrywa? Co łatwiej przyswoić?

O paradoksie “3% agresorów kontra 50% ofiar” pisałem już wcześniej. Wyszło mi kilkadziesiąt linijek przeciwko krótkiej i pozornie sensownej wypowiedzi.

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne opracowuje raport o dzieciach z rodzin homoseksualnych. Czym się różnią od rówieśników? Tylko tym, że muszą znosić więcej docinek. Kto im dokucza? Pewnie dzieci tych samych ludzi, którzy pytają, jakie określone środowiska stoją za tym raportem.

Homofobowie mówią o propagandzie homoseksualizmu. Nawet jeśli uznamy, że istnieje, to co ma na celu? Ilość homoseksualistów w społeczeństwie jest stała, więc po co propagować? Wasze dzieci nie staną się gejami, bo zobaczą na ulicy trzymających się za ręce facetów. Moim zdaniem (i nie tylko moim) promocja homoseksualizmu nie istnieje, istnieje za to propagowanie homofobii.

Niektórzy swoją walkę z homoseksualizmem uzasadniają obroną tradycyjnego modelu rodziny. Zazwyczaj są to ci sami ludzie, którzy pochwalają kary cielesne jako środek wychowawczy. Czytałem kiedyś tekst, którego autor dowodził, że Niemcy w latach 30. przyjęli tak chętnie ideologię hitlerowską, bo byli wychowywani w tzw. chowie pruskim — pełnym chłodu i dyscypliny. Dziecko wzrasta dobrze, gdy jest obdarzone miłością — co za różnica, że będą je kochać dwie mamy? Alkoholizm, przemoc, nieobecność rodziców w życiu dziecka— te patologie występują pewnie częściej w tradycyjnym modelu.

Kreacjoniści bazują na tym, że przeciętny człowiek, choćby i z maturą, nie jest często w stanie pojąć teorii Wielkiego Wybuchu, nie jest w stanie zrozumieć, w jaki sposób przebiega ewolucja — za to jest w stanie wyobrazić sobie bardzo dużą łódź, na której zmieścili się przedstawiciele wszystkich gatunków zwierząt (roślinożerne na górze, drapieżniki pod pokładem). Kreacjoniści nienawidzą nauki, ubierają swoje historie w pseudonaukowe szatki z konieczności — tylko po to, żeby wprowadzić kreacjonizm do szkół. Tworzą listy naukowców popierających kreacjonizm — udaje im się uzbierać kilkuset. To dużo czy mało? Żeby to ocenić, trzeba poszperać w Internecie, np. poszukać informacji o Projekcie Steve.

Jeden z moich, khm, dyskutantów, wspomniał coś o “oświeconych” — właśnie w cudzysłowie. Co takiego jest w wiedzy, że należy jej się pogarda? Czy chodzi o fakt, że wiedza komplikuje obraz świata, zamiast go upraszczać? Fakty przeczą teorii? Najwyraźniej tym gorzej dla faktów.

Skąd się bierze ta popularność prostych i kłamliwych idei? Może ludzie zagubili się w złożoności świata i potrzebują kogoś z kagankiem, kto im wskaże drogę. Może nauka nas zawiodła i straciliśmy do niej zaufanie. Może nie mamy czasu na autopsychoterapię i potrzebujemy zwięzłych, krótkich twierdzeń, które wzmocnią nasz światopoląd, zamiast skłaniać do zastanowienia. Które przerzucają odpowiedzialność za nasze ułomności na kogoś innego.

Dlaczego ten wpis jest bardzo osobisty? Bo mi przykro. Moje widzenie świata przegrywa z doktrynalnym manicheizmem, w dodatku manicheizmem fałszującym rzeczywistość. Białe jest czarne, czarne jest białe. Ignorancja to siła.

Zaglądając do statystyk, spostrzegłem, że pojawiły się wejścia na mój blog z czegoś, co nazywa się Tajna Kwatera Rebeliantów. Zajrzałem i okazało się, że to strona o nazwie “Conservative Punk — Division Poland”. Składa się wyłącznie z forum i nie mogłem znaleźć żadnej deklaracji ideowej, za to znalazłem taką na amerykańskiej stronie-matce conservativepunk.com. Z tego co rozumiem, młodziankowie ci to zdrowi moralnie punkowcy, którzy głosują na Busha i chcą wyzwolić punk rock z lewicowego zniewolenia.

Tak się składa, że obejrzałem wczoraj rewelacyjny dokument “American Hardcore” o eksplozji hardcore punk rocka w USA w latach 81-85. Do Polski ta eksplozja dotarła z opóźnieniem i chyba nie do końca eksplodowała — zresztą amerykański hardcore też żadnej rewolucji nie wywołał ani nawet nie wybił się na masowość. W każdym razie załapałem się na uczestnictwo w nurcie. Byłem (wątłą) częścią sceny, bardzo mi się to podobało, jestem z tego dumny i tylko czasem unoszę brwi ze zdumienia, patrząc, co dzisiejsza młodzież z moimi ideami wyprawia.

Chciałbym wam więc, drodzy goście z Tajnej Kwatery, zadedykować krótką wypowiedź Iana MacKaye z Minor Threat i Fugazi — tego samego, który musiał spierdalać przez okno bufetu z klubu “Karuzela” na Jelonkach, bo wasi łysi bracia w wierze postanowili za pomocą kijów i butów rozpędzić koncert Fugazi (co im się zresztą nie udało):

Napisałem “Guilty of Being White”, bo dorastałem w Waszyngtonie i chodziłem tam do normalnej szkoły. Biali stanowili w niej 10% uczniów. Skąd mogłem wiedzieć, że ileś lat później jakiś polski nacjonalista powie mi “To bardzo dobrze, że stajesz w obronie białego człowieka”? Skąd mogłem wiedzieć?

Ja spytam krócej: khm, chłopaki, pojebało was?

Mimo wszystko, najlepsze życzenia, panie pośle. Z własnego doświadczenia wiem, że narodziny pierwszego dziecka to emocjonalny fajerwerk dla tatusia i dobry moment, żeby przemyśleć swoją drogę życiową. Niech ta niezwykła przygoda natchnie pana do większej miłości bliźniego, zwłaszcza bliźniego nietypowego.

Nie będę — tak jak wielu nieprzychylnych internautów — życzył panu, żeby została lesbijką, ale proszę wspomnieć to ponure memento: wasz Bóg chadza dziwnymi ścieżkami…

fot. Maciej Nabrdalik /Agencja SE/East News

Jeden pan komentator z “Faktu” pisze, że dawno się tak nie ubawił, jak przy czytaniu historii Simona Mola. “Oj, oj, oj, co za wpadka”, zaśmiewa się pan redaktor. Później jest coś o satysfakcji, zawodowych antyfaszystach w rodzaju Rafała Pankowskiego, lemadamowej, postępowej warszawce i przedsiębiorczym Murzynie.

A ponieważ pisze to w swoim blogu, to mu skomentowałem. Niestety, mój komentarz nie przeszedł, pewnie z powodu stwierdzenia, że cieszyć się tą sytuacją i mieć z niej satysfakcję może wyłącznie faszystowsko-rasistowska menda. Obstawiam, że obraził się za mendę.

PS. Owszem, mój wpis to plagiat.

PPS. Ta wiadomość nie zasługuje na oddzielną notkę, więc dokleję ją tu: Sanepid wstrzymał produkcję soczków Marwit w fabryce w Złej Wsi Wielkiej pod Bydgoszczą. Nie dziwię się. Co dobrego może pochodzić ze Złej Wsi Wielkiej?