Blog de Bart

Kontynuując wątek telefoniczny, chciałem powiedzieć, że moja ulubiona firma zaprezentowała właśnie nowy model telefonu. Telefon nie ma guziczków, bo wszystko załatwia się smyrając paluchem po ekranie dotykowym. Przy okazji jest iPodem, ma zainstalowany najlepszy system operacyjny świata, można nim gmerać w internecie, ma czujnik oświetlenia zewnętrznego, czujnik położenia (przy przekręceniu o 90 stopni obraz na ekranie przechodzi z pionowego w panoramiczny), rozdzielczość monitorka 160 ppi i zapewne bardzo przyzwoite dzwonki.

Z dobrze poinformowanych źródeł wiem, że SAD odebrał dziś już pierwsze zamówienie na iPhone od rozgorączkowanego klienta. Nie dziwię się, bowiem w moim przypadku Współczynnik Chciejstwa dla tego cuda wynosi 5BoldCaps: CHCĘCHCĘCHCĘCHCĘCHCĘ!

Dostałem od mojego kochanego operatora nowy telefonik — Nokię E50. Mam go ze cztery godziny i już najchętniej bym go opluł, obsikał i wyrzucił za okno.

Co za koszmar — pierwszy raz mam tak w życiu, że technika mnie przerasta. Nic nie mogę znaleźć, wszystko gdzieś pochowali. Najpierw myślałem, że jestem debilem — to poczucie wzrosło zwłaszcza, jak nie mogłem znaleźć blokowania klawiatury. Jak znalazłem, to mi przeszło — ukryli go sprytnie w… wyłączniku telefonu — tym samym, który w Nokii działa tak spryciarsko, że dłuższe jego przytrzymanie wyłącza telefon. Przypuszczam, że w przyszłości zadumam się nieraz boleśnie nad względnością stwierdzenia “dłuższe przytrzymanie”.

Ponieważ ten owoc fińskiej myśli technicznej nie współpracuje z Macintoshem ani ciut, musiałem ze starego telefonu książkę telefoniczną kopiować na piechotę via karta SIM, co spowodowało, że poszły się paść wszystkie nowoczesne formy organizacji kontaktów — grupy, kontakty kilkunumerowe i inne takie. Co było robić — usiadłem i zacząłem porządkować książkę na nowo. Och, jest opcja “kopiuj numer do schowka”! To mi ułatwi pracę! Zaraz, a gdzie jest polecenie “wklej”? Po długich bezowocnych poszukiwaniach nacisnąłem na tzw. pałę czarny guzik z boku telefonu. Okazało się, że jest to guzik “wklej” — i najwyraźniej tylko do tego służy. Bill Gates by tego lepiej nie wymyślił.

Widzicie te dwa małe guziczki otoczone większymi? Otóż jeden z nich służy do wywoływania menu, a drugi do kasowania. Jest otulony przez guziczek “Zatwierdź, zapisz, zakończ” i muszę go wciskać paznokietkiem małego paluszka, bo inaczej zamiast skasowania literki zatwierdzam, zapisuję i zakańczam. Co za wulkan to wymyślił? Pewnie ten sam, który tak schował ustawianie głośności dzwonka, że musiałem sięgnąć do instrukcji, żeby je namierzyć.

Przy takich atrakcjach już stosunkowo słabo wnerwił mnie marketoidalny patent, który każde połączenie z internetem kieruje na orange.pl. Ściągnięta Opera Mini wybrała sobie najwolniejszą opcję połączenia i teraz nie wiem, jak to zmienić. Ale jak już powiedziałem, to wisienka na torcie ledwie.

No i mam. Na własną prośbę zafundowałem sobie torment. Po co mi Adobe Reader, pakiet Office i zip w telefonie? Ja chcę moją głośność dzwonka!

1.

Na Boing Boing znalazłem linka do recenzji gry komputerowej pt. “Left Behind: Eternal Forces”, stworzonej na bazie popularnej chrześcijańskiej serii wydawniczej “Left Behind”. Zajrzałem z ciekawością, nie przypuszczając nawet, że będzie to początek wielkiej przygody. W ciągu następnych kilku godzin zwiedziłem dziesiątki blogów, stron — zarówno chrześcijańskich fundamentalistów, jak i ateistów, kupiłem za trzy dolary dostęp do artykułu w elektronicznym wydaniu New York Review of Books oraz założyłem konto w internetowym organizerze, żeby porządkować znajdowane informacje. A wszystko to, bo trafiłem na fascynującą historię, którą wam tu chętnie opowiem.

Read more…

Wielgus jest wysokim ułędnikiem w Łymie!

EDIT: Nie, nie czytuję Łysakowskiego regularnie, sam wymyśliłem ;)

Penn i Teller to dwaj iluzjoniści z Las Vegas, ateiści i libertarianie, którzy mają w TV swój program o nazwie “Penn & Teller Bullshit!”. Chlaszczą w nim wszystkie mity, od wody butelkowanej, przez biblię, po organizacje broniące praw zwierząt. 2 maja 2005 telewizja Showtime wyemitowała odcinek poświęcony świętości rodziny, a będący próbą udowodnienia tezy, że idealna rodzina mama+tata+2 brzdące tak naprawdę nigdy nie istniała w historii człowieka. W pewnym momencie zahaczyli o katolicyzm i przez ekran przejechał taki napis: