Blog de Bart

W styczniu 2007 na Florydzie kryminalista z wyrokiem m.in. za czyny lubieżne wobec nieletnich wygrał w loterii stanowej główną nagrodę — 14 milionów dolarów.

W tym roku do Oscara w kategorii “pełnometrażowy film dokumentalny” nominowany jest niezwykły “Jesus Camp”, opowiadający o letnim obozie dla dzieci amerykańskich fundamentalistycznych chrześcijan. Pisał już o nim Uenifeu. U niego znajdziecie linki, pod którymi można ów film obejrzeć — zdaje się w jakimś strasznym formacie typu flash video.

Ostrzegam jednak: być może nie chcecie tego oglądać. Może lepiej najpierw przeczytajcie, co mam do powiedzenia. Nie jest to film dla każdego.

Obozy letnie dla dzieci ewangelików (czy też raczej dzieci-ewangelików, o czym za chwilę) prowadzi sympatyczna grubawa pani pastor Becky Fischer. Widać, że wierzy żarliwie; modli się przy każdej okazji, nawet podczas przygotowań technicznych — “Żadnych problemów z mikrofonami, w imię Jezusa”.

Pani Becky robi miłe wrażenie, czasami tylko chlapnie zdaniem, które pokazuje jej prawdziwą naturę.

Demokracja zniszczy sama siebie.

Patrzę na ten chory, stary świat i mówię “Boże, zabierz mnie stąd”.

Becky doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co robi. W wywiadzie radiowym mówi otwarcie, że czym dziecko nasiąknie w wieku ośmiu lat, takie będzie przez całe życie. Becky jest gąbką, która je nasączy.

Na obozie jest ogólnie wesoło. Dzieci modlą się, tańczą i śpiewają w wyczerpujących sesjach, na widok których każdy ekspert od prania mózgów uśmiechnie się szeroko i zakrzyknie “Alleluja!”. Wysłuchują wykładów o aborcji, tłuką młotkami kubki symbolizujące ziemski rząd, a nawet — nie żartuję — oddają cześć podobiznie George’a Busha z tektury. Wszystko w rytm muzyki umiejętnie podkreślającej słowa prowadzących, którzy indoktrynują dzieci przy użyciu technik, które znałem dotąd wyłącznie z badań Dominikańskiego Centrum Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach. Tworzenie wspólnoty polega też na odcinaniu od świata zewnętrznego i rówieśników o innych poglądach — aż 75 procent dzieci, które zaliczają obowiązkową edukację eksternistycznie, ucząc się w domach, to dzieci fundamentalistycznych chrześcijan. “Jesus Camp” zahacza o ten temat, pokazując np. fragmenty filmów edukacyjnych o Wielkim Wybuchu (w odpowiednim ujęciu, rzecz jasna) czy podręcznik pod tytułem “Kreacjonizm i fizyka”.

Dziwne uczucie ogarnia człowieka, gdy widzi siedmiolatkę rozdającą broszury religijne przypadkowym osobom w kręgielni, dziewięciolatka wygłaszającego kazanie albo knypka, który mówi “Kiedy spotykam się z niewiernymi, coś mi nie gra, moja dusza mówi fuj“… Dzieci zachowują się trochę jak roboty, wybuchy nakręconego entuzjazmu mieszają się z zawstydzeniem i przestraszonymi spojrzeniami. Granica między zachowaniem zgodnym z oczekiwaniami rodziców a własnym przekonaniem została zatarta i pozostaje tylko mieć nadzieję, że nastoletnia eksplozja hormonów wymiecie im te makabryczne wkręty z mózgów.

W filmie pojawia się pastor Ted Haggard. Nie jest to zwykły pastor — jego kościół to tzw. megakościół, czyli gigantyczna hala z systemem nagłośnieniowym lepszym niż w Spodku, wielkimi telebimami, zespołem rockowym i kilkudziesięcioosobowym chórem. Haggard jest przewodniczącym Krajowego Stowarzyszenia Ewangelików (reprezentującego 30 milionów chrześcijan) i twierdzi, że co poniedziałek rozmawia z Bushem i jego doradcami. Właściwszy byłby czas przeszły — już po premierze filmu wydało się, że Ted ma homoseksualnego kochanka, który mu tanio załatwia zajebistą amfę. W scenie, z której pochodzi zdjęcie obok, nachyla się do kamery po wygłoszeniu płomiennego kazania o homoseksualizmie i mówi:

Wiem, co robiłeś ostatniej nocy. Jeśli przyślesz mi 1000 dolarów, nic nie powiem twojej żonie.

Są sceny, które przywracają nadzieję — po wykładzie o Harrym Potterze (“wedle praw Starego Testamentu powinien zostać ukamienowany”) dzieciak z rozbitej rodziny mówi “W domu nie oglądam Harry’ego Pottera”. Po czym rozpromienia się i dodaje “Ale za to oglądam go, kiedy mieszkam u taty”. W większości jednak to przygnębiające studium indoktrynacji i gwałtu na bezbronnych istotach.

Właśnie, gwałtu. Powiem wam teraz, bracia i siostry, dlaczego być może nie chcecie oglądać tego filmu. W moich młodych latach szperałem trochę po sieci, szukając dla taniej rozrywki zdjęć budzących ogólną odrazę. Ogrish, bukkake, goatse i podobne. Zahaczyłem też o stronę NAMBLA, czyli jedynej (chyba) na świecie legalnej organizacji pedofilskiej. Okładki ich biuletynów to mój jedyny kontakt z dziecięcą pornografią, skądinąd w wersji bardzo soft-core. Nie wiem, jak wygląda prawdziwe kid porno, ale jeśli w molestowaniu dzieci pominąć aspekt cielesny i skoncentrować się na zdobywaniu władzy nad dzieckiem przez molestatora, łamaniu jego kręgosłupa, to ja już chyba mogę się domyślać, jak wygląda taka pornografia i jaki wstyd i gniew może wywołać u normalnego człowieka.

Styczeń był miesiącem utrzymującej się wysokiej aktywności poszukiwaczy gurbcyh i neiurbanych barb (sorry, koniec z pogłębianiem pułapki, teraz najpotężniejsze słowa-klucze będę przekręcał). Jak zwykle sporo zapytań dotyczyło zdjęć siusiaka, metod jego depilacji czy, że tak powiem, ogólnego konsensusu co do jego wielkości — z powtarzającymi się prośbami o graficzne przedstawienie najdłuższego bądź najkrótszego siusiaka świata.

Osoby z opcji politycznej restrykcyjnie podchodzącej do seksu pytały o zarobki Owsiaka, intronizację Jezusa Króla czy wygląd smoka wawelskiego. Poszukiwane były też ilustracje religijne, opcjonalnie do nalepienia na samochód. Chciano się też dowiedzieć, dlaczego Stanisław Wielgus został zniszczony. Chrześcijańskie dziewczęta wyznawały nieśmiało: mój chłopak jest satanistą (być może te same młode katoliczki chciały się dowiedzieć, co robić jak chłopak-satanista ma młageo peisna). Ktoś spytał, o czym dzieci rozmawiają z Jezusem.

Oczywiście nie mogę wykluczyć, że poszukiwacze golizny i prawicowcy to dwa różne zbiory. Konserwatywny światopogląd prowadzi często do duszenia w sobie nietypowych potrzeb seksualnych. A wiadomo, że jak coś się dusi, to potem wybucha ze zdwojoną siłą i być może ci sami ludzie, którzy chcą znaleźć fotografie z koncertów Honoru albo listę pederastów polskich, szukają potem zdjęć czternastolatków czy brzydkich ale gołych. Być może interesuje ich też, jak dziewczyny robią kupę.

Z ciekawych pojedynczych zapytań warto odnotować:

• New Yourk- co oznacza to po angielsku??
• simon OR simona hiv OR adis kameruńczyk OR kamerunu OR kamerun poznałam OR zaraził
• gry dentystyczne
• honor ojczyzna lancuch
• jak być z dziewczyną którą kocham
• sraj sie
• simon moa
• aleister crowley koszulki
• blog schizofrenik OR o OR mnie “schizofrenia” -polityka -Rokita
• cisnac wode z gowna
• dalej cała sala i do tego muza daje
• JA CHCE OPISY LISTOW DLA PANI OD POLSKIEGO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
• jak nazywa sie zespul ktury spiewa blog 27?
• jak skopiować książkę telefoniczną
• maksymy o szatanie
• odzyskanie niepodległości przez lubawę
• Pierwsze dziecko Wierzejskiego
• po trzy zdania z ch i h
• Przeciwnicy esperanto
• stać jak chuj na weselu
• wyjasnienie przyslow z Jezusa w biblii
• zdjecia chorych ziemniakow

Oto, co się dzieje, gdy ktoś nakłania do czytania mojego bloga:

Brzdęk!

Straszny ze mnie fotograf-amator. Niestety, egzystuję między pracą, domem a zespołem i nie mam czasu na plenery. Największe okazje do strzelenia kilku zdjęć to odwiedziny z dzieciakami u którejś z babć. Ale tam też nudno. Las, droga, tama na zalewie. Pfft.

Z tej rozpaczy robię zdjęcia wszystkiemu nietypowemu, łącznie z grzybem na drzewie. Dziś trafiłem na zapomnianą przez Boga piaskownicę…