– Britney, jak wygląda twój zwykły dzień?
– Tak samo jak każdej zwykłej dziewczyny: budzę się w południe, później depilacja, lunch z moim agentem, lekcje tańca z N’Sync, a potem sprawdzam, czy moi prawnicy znaleźli już sposób na zerwanie mojego kontraktu z Szatanem.
Wyszło nowe Deftones.
Recenzja w wersji short:
White Pony to to nie jest.
Recenzja w wersji normal: SNW jest w mojej płytotece najmocniejszym przykładem syndromu pierwotnej defenestracji, czyli albumem, który po przesłuchaniu chciałem cisnąć jak najdalej za okno, a potem wyskoczyć za nim i wdeptać w glebę ciężkimi buciorami. Jak koledzy z zespołu nachwalić się nie mogli, patrzyłem na nich z wyższością i w duchu wyzywałem od durniów i baranów. Ponieważ jednak cierpię na straszliwy głód nowości do słuchania w samochodzie, dałem SNW drugą, trzecią, piątą szansę… I wiecie co? Polubiłem tę płytkę. White Pony to to nie jest, ale jest ładna. Ładna w dosłownym znaczeniu, miła, sympatyczna, melodyjna (aż za bardzo). A ja lubię Deftones za histeryczne, desperackie wrzaski z Feiticeiry czy Be Quiet and Drive, nie za słodkie refreniki. No ale co tam, SNW jest lepsza od poprzedniego krążka, do tego dochodzi okoliczność łagodząca: nagrywali tę płytę dwa lata, aż się omal nie rozpadli, a perkusista określa ten czas jako “Mroczne dni” i określa SNW jako płytę “niekompletną”.
Jest tylko jeden problem, którego nie potrafię przeskoczyć, a który mam z zespołem Deftones: otóż panowie ci momentami prezentują dojrzałość emocjonalną i wrażliwość muzyczną czternastolatków. Przejawem tego pierwszego zjawiska jest piosenka koszmar pod nazwą Pink Cellphone, a drugiego — zaproszenie do współpracy przy utworze Mein wokalisty System Of A Down. Inaczej — zaprosić go mogli, ale po tym, co nagrał, powinni go wypierdolić ze studia na kopach, a jego partie wyciąć i spalić. Czego nie zrobili i jest mi przykro.
Nasza firma zmienia siedzibę. Dostałem odpowiedzialne zadanie znalezienia lepszego łącza internetowego od obecnego. Poczciwa Neostrada przez ostatnie półtora roku zawiodła nas może z raz, ale jej oferta przestaje być dla nas wystarczająca — nie dlatego, że wszyscy ściągają gołe baby (gołe grube baby — z moich statystyk wynika, że tych internauci szukają najczęściej) i zapychają łącze, ale dlatego, że w naszej branży często wysyła się duże pliki komu innemu. Neo nawet w najwyższych opcjach ssie, jeśli chodzi o upload.
Postanowiłem sprawdzić, czy Chello nas dopuści. Napisałem grzecznego maila — że jesteśmy firmą, że sześć komputerów na jednym routerze i czy by mogli nam dostarczać, bo bardzo chcemy.
Po tygodniu przyszła odpowiedź:
Witam serdecznie,<?xml:namespace prefix = o ns = “urn:schemas-microsoft-com:office:office” />
Okej… Czytam dalej…
Ze względu na terytorialne zróżnicowanie naszej oferty uprzejmie proszę o podanie pełnego adresu zamieszkania (miejscowość, ulica, numer budynku, numer mieszkania).
Nie jestem jakimś freakiem, jeśli chodzi o zachowanie mojej prywatności, ale to chyba lekkie przegięcie — w tym bloku Internet zakładacie tylko w lokalach o numerach nieparzystych?!
A list pani Agnieszka z Info UPC kończy ciepło:
Po spełnieniu wymaganych formalności będę mogła udzielić Pani informacji.
Wiecie, co jest najgorsze? Nie to, że mówią mi per “pani Schemas-Microsoft” albo że pod pretekstem “terytorialnego zróżnicowania oferty” próbują wyciągnąć ode mnie ciut za dużo danych osobowych. Nie. Najbardziej mnie wkurza, że jestem prawie pewien, że się nie da, a napisałem do nich na tzw. pałę. Z tego, co słyszałem, Chello nie obsługuje firm i nie toleruje więcej niż pięciu komputerów na jednym łączu. Ale zamiast napisać “spierdalaj pan”, realizują jakieś swoje procedurki, bo tak mają w bumagach od zwierzchników napisane: “1. Sprawdzić, gdzie mieszka. — 2. Sprawdzić, czy obsługujemy ten adres. — 3. Jeśli obsługujemy, sprawdzić, czy nie firma. — 4. Napisał w pierwszym mailu, że firma? To niech spierdala i nam głowy nie zawraca”.
No i mam za swoje. Taki jestem mundry, to trzeba było nie pisać.
Się zadziało… Nagle bardzo dużo ludzi o śmiesznych nazwiskach typu Oral Latina czy Cum Whore zaczęło komentować wpisy w moim blogu. Przez “bardzo dużo” rozumiem sto komentarzy w ciągu godziny — a ponieważ dostaję mailem powiadomienia o komentach, oznaczało to również 100 listów w mojej skrzynce.
W ciągu tej godziny nerwowo szukałem po sieci jakiegoś dobrego zabezpieczenia antyspamowego dla WordPressa. Znalazłem i polecam: Spam Karma 2. Działa jak złoto.
Dziwne zwyczaje mieli dawniej… Link z BoingBoinga. Młodzi tatusiowie może niech lepiej nie klikają.
