Blog de Bart

When I grow up, I’m never gonna sleep…

Jedną z najciekawszych grup dyskusyjnych, na które natrafiłem w Usenecie, jest alt.music.mr-bungle. Zasiedlają ją niezwykli dziwacy o intrygujących pseudonimach typu Bort Flancrest, El Queso czy Crack Hitler. Ten ostatni jest twórcą postaci Shermana, niepełnosprawnego nastolatka z Timoru Wschodniego posługującego się prześlicznie łamaną angielszczyzną. Jedna z jego wypowiedzi trafiła na jakiś czas do mojej mailowej sygnaturki, a była to odpowiedź na grupową ankietę pt. “Najsmutniejsza piosenka świata”. Wyrzucił wtedy z siebie takie coś: OK, Sherman change mind and think one song always make me crybaby. God dammit ‘Walking on Sunshine’ Katrina and the Waves fuck song piss off me. Później Crack Hitler wyznał, że do stworzenia większości wypowiedzi Shermana używał translatorów internetowych — z angielskiego na obcy, nazad, powtórzyć cykl…

AMM-B oprócz dawki zdrowego i głupawego śmiechu dostarczała również znakomitych rekomendacji muzycznych. Nie zawsze to, czym się podniecali grupowicze, trafiało do moich gustów, ale zawsze było to coś oryginalnego. I właśnie na owej grupie usłyszałem po raz pierwszy nazwę Sleepytime Gorilla Museum.

Przyznam, drogi czytelniku, że mam problem z opisaniem muzyki, jaką gra SGM. Może np. intelektualny rock satanistyczny? Albo King Crimson na złym kwasie? Najbardziej pasuje mi (moje własne) określenie “niezdrowa muzyka cyrkowa” — czyli gatunek w Europie praktycznie nie występujący, a w USA reprezentowany np. przez Mr. Bungle czy Dog Fashion Disco. Przy tych zespołach uparcie wizualizował mi się w mózgu obraz wkurwionych klaunów z gitarami. SGM lokuje się gdzieś w pobliżu, dzięki stosowaniu rwanych motywów, zmian tempa i dynamiki, psychotycznym wokalom, bogatemu instrumentarium i — co w przypadku muzyki wkurwionych klaunów jest, o dziwo, warunkiem koniecznym — muzycznej maestrii. Nie tej techniczno-wyczynowej w stylu “najszybszych gitarzystów świata”, ale innej, fajniejszej — mistrzostwa w wydobywaniu dziwnych dźwięków ze swoich instrumentów oraz niebywałej umiejętności aranżowania ich w porażający kolaż. Pachnie Zappą? Słusznie, choć Zappa bawił się mieszaniem muzycznych schematów dla samej zabawy, wkurwione klauny używają po prostu różnych mediów, żeby słuchacza upokorzyć, poniżyć i zgnoić.

W sieci można posłuchać paru nagrań SGM — ja szczególnie polecam utwór Sleep is Wrong. I proszę pamiętać: nie jest tak, że ktoś słuchający takiej muzyki nie może mieć zdrowych poglądów politycznych.

Po co ja to wszystko piszę? Otóż, po staropolsku mówiąc, nie strzępię języka po próżnicy. Dzięki staraniom kolegi Tomka zwanego kiedyś Ponym, SGM zagra we wrocławskim Firleju 25 kwietnia. I to jest dobra wiadomość, i ja się z niej osobiście bardzo cieszę, i na pewno będę.