Blog de Bart

W zwieńczeniu mojej wspaniałej trylogii “Wyznania ex-gnoma” zajmę się niebezpieczeństwami wynikającymi z użytkowania Usenetu.

Na początku niewielkie przeprosiny (niewymuszone!) dla grupy pl.comp.dtp, którą sobie trochę poobserwowałem pod kątem mojej krytyki i stwierdziłem, że nieco przegiąłem, nawet jak na żartobliwy felietonik. No, a teraz odpowiadajcie znowu na moje posty, drogie detepowcy.

Dobrze, zakończmy tę farsę.

Wszyscy wiemy, że gry RPG są szkodliwe dla psychiki. Nie dlatego, że propagują satanizm i okultyzm, to jest akurat jak najbardziej godne pochwały; dlatego, że tworzą wirtualny świat, który w pewnych przypadkach może konkurować z rzeczywistym, a przynajmniej wciągać nieco ponad miarę.

Otóż Usenet, moim zdaniem, jest tak naprawdę formą erpega, gdzie zamiast ludzi żyją awatary. O czym najłatwiej przekonać się, idąc na spotkanie grupowiczów.

Spotkania grupowiczów są i straszne, i śmieszne. Gnomy siedzą, milcząc ponuro, a nieśmiałe zaczątki rozmowy zazwyczaj dotyczą grupy i trollów. Coś wspominałem o nieprzystosowaniu? No właśnie.

Po trzecim piwie języki się częściowo rozwiązują, ale nie znika wrażenie, że właśnie ktoś wykonał na mnie wyrafinowany practical joke i wokół mnie siedzą nie znajomi z grupy, ale nasłani statyści. Między nimi a ich sieciowymi awatarami istnieje przepaść. Oto np. Necromancer666 okazuje się spoconym okularnikiem z poważną wadą wymowy (za to ma koszulkę Opeth), a BoloRocker, grupowy żartowniś, siada jak najdalej od wszystkich i ślepiąc gniewnie w sufit wali browar za browarem.

Żeby nie było, że się nabijam z ludzkich nieszczęść — mam -5,5 dioptrii, jestem gruby i nie mówię “r”, w cieple trochę śmierdzę, a moje zdolności komunikacji interpersonalnej zależą od dnia, łagodnie rzecz ujmując.

Po takim smutnym spotkaniu, w czasie którego osoby słabsze duchowo jak najszybciej się upadlają alkoholem, a silniejsze wychodzą wcześniej pod byle pretekstem, na grupie pojawiają się kwieciste opisy, jak to było wspaniale i kto nie przyszedł, ten siusiak. Co tylko utwierdza w przekonaniu, że ten numer ze statystami był jak najbardziej prawdziwy, mnie wyruchali, a sami spotkali się gdzie indziej i świetnie się bawili.

No bo właśnie tak to wygląda — wchodzisz do nowego świata, wybierz sobie groźną ksywę i bądź kim chcesz być. Bo nawet jak ktoś zawoła “Sprawdzam” i cię sprawdzi, to ukryje prawdę przed innymi — ty też go trzymasz za jaja, bo on też jest kimś zupełnie innym. Oczywiście, zdarzają się rodzynki, które w realu są równie wyszczekane i interesujące, co w cyberze.

Ostateczną motywacją do napisania tej wspaniałej trylogii była wypowiedź jednego z takich rodzynków, który nagle wyskoczył z tekstem, że jakieś tam coś nieokreślonej płci z grupy mniejsza o to której go wkurwia. Czyli że wkroczył na tyle głęboko do tego świata, że byt sieciowy był w stanie sięgnąć i ugryźć go w jajko. Bo w tym erpegu, jak w każdej grze, są wygrani i przegrani, są zwycięstwa w bitwach i są nędzne porażki — a w dodatku Google wszystko archiwizuje. I mimo że to wszystko tylko gra, że uczestnicy są nie do końca prawdziwi i często rozładowują swoje frustracje i kompleksy za pomocą nieszkodliwych ciągów bajtów — to ciśnienie skacze i chciałoby się pojechać do Józefosławia lub do innej Nowej Huty i interlokutorowi przyjebać. A jak wiadomo, skoki ciśnienia są szkodliwe.

Tu skończyłem i miałem miesiąc przerwy od tematu, no i trochę mi się wątek zagubił. A chodziło mi chyba o to, że nie mam ochoty uczestniczyć w takiej pseudospołeczności, której ciężko jest znaleźć punkty wspólne poza tematyką grupy i która rodzi 10% prawdziwych relacji, a cała reszta jest jakaś taka udawna. Ot, i więcej pierdolił nie będę, zwłaszcza że czeka mnie jeszcze pewna lektura, z której dowiem się, co to znaczy być katolickim kontrrewolucjonistą.