Blog de Bart

Witam w drugim odcinku wyznań ex-gnoma. Dziś o nieprzydatności Usenetu. Wkrótce zwieńczenie wielkiej trylogii, czyli “Dlaczego Usenet może być niebezpieczny dla zdrowia”.

Usenet jest kompletnie nieprzydatny, gdyż — oprócz ciężkiego zarobaczenia gnomami — cierpi na chorobę braku autorytetów.

Co jakiś czas na danej grupie pojawia się ktoś posiadający ogromną wiedzę lub znaczący coś, rozpoznawalny w świecie poza-usenetowym. Jego przyjęcie przez gnomów zależy od sposobu, w jaki ich początkowo potraktuje. Jeśli nie skorzysta ze swej potęgi i nie zmiecie przeciwników z wirtualnego ringu, za to będzie ich traktował z szacunkiem i bez widocznej nutki pogardy, gnomy nadadzą mu status Zeusa Gnomowładnego i będą go chroniły przed atakami ze strony zwykłych użytkowników. Jeśli wytknie im ich faktyczne dyletanctwo, będzie tak długo glanowany, aż z pokorą opuści grupę. Skojarzenia ze stadem zwierząt są jak najbardziej prawidłowe.

Autorytet zazwyczaj ma dwie drogi do wyboru. Albo z godnością przyjmie insygnia od gnomów, zasiądzie na ich tronie i zacznie powoli się zgnamiać, albo po jakimś czasie, znudzony bataliami o delimitery i poszanowanie dla Corela, opuści zacne grono.

Autorytety, które zostają, bardzo często przechodzą proces przeobrażenia w gnoma. Zależność jest prosta — im bardziej dany autorytet jest pompowany, tym większa szansa, że szybko się zgnomi. Jeśli np. na grupie pojawia się dystrybutor sprzętu szastający zniżkami dla grupowiczów, szybko zostaje autorytetem (no bo z branży to chłopak) i nikomu nie przeszkadza, że to czystej wody gnom, którego wąską dziedziną specjalizacji — oprócz obrony dobrego imienia swoich produktów — jest walka z socjalizacją, homoseksualizacją i ateizacją, czyli najpoważniejszymi chorobami toczącymi współczesną cywilizację, oczywiście.

Wyobraźmy sobie zatem — w świetle tego, co w tych dwóch tekstach zawarłem — sytuację, w której ZU (zwykły użytkownik) zadaje niewinne pytanie merytoryczne. Niech będzie to następujący zmyślony post na pl.comp.dtp: “Poradźcie, drodzy koledzy. Dostałem 100-stronicowy katalog złożony w Corelu. Jak można to było złożyć w Corelu?! Jak to w miarę automatycznie przełożyć do czegoś normalnego? To nara“. Odpowiedzi będzie 250 — w dziesięciu autorzy poinformują ZU, że został splonkowany (co nie przeszkodzi im później odpowiadać w nieprzyjemnym tonie na jego następne posty); w czterdziestu postach odezwą się panowie Stasiowie z Zakroczymia, którzy na Corelu tłuką nieco poniżej średniej krajowej i którzy Corela będą bronić jak PiS niepodległości. Osiem postów przypomni autorowi, że ma za długą sygnaturkę, sześć — że nie mówi się “nara”. 182 posty zajmie dyskusja na temat wyższości pecetów nad makami, która wypączkuje z postu jednego z plonkujących; cztery posty będą zawierać pseudomerytoryczne wypowiedzi ludzi, którym wydaje się, że znają odpowiedź na pytanie. Zaś fachowego i rzeczowego postu rozwiązującego problem nie będzie ani jednego, bo ludzie, którzy mogliby go napisać, nie mają czasu na przedzieranie się przez kilkaset listów z bełkotem.

I tu zahaczam o inny powód nieprzydatności Usenetu — zasiedlają go ludzie, którzy mają za dużo czasu. Wiadomo, że do kompetencji i wiedzy dochodzi się ciężką pracą, ciężka praca zajmuje dużo czasu, a co za tym idzie… Owszem, z tego ciągu logicznego wynika, że w Usenecie rządzą bezrobotne tępaki.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jak to się rozniesie, to będę spalony na moich ulubionych grupach. Jejku jej. Wiem też, że gdybym miał jaja i poważne podejście do tematu, wysłałbym taki post na pl.comp.dtp i skrupulatnie policzył odpowiedzi…

No dobrze, a więc mamy do czynienia ze światem, w którym albo autorytetów nie ma, albo udzielają się z rzadka i w wybranych dyskusjach, albo niepodobna odróżnić ich od gnomów. Jako źródła fachowej informacji pozostają jeszcze gnomy, niestety ich kompetencje są — przynajmniej w Usenecie — trudne bądź niemożliwe do zweryfikowania, zwłaszcza że Usenet jest światem awatarowsko-kumpelskim (więcej o awatarach i kumplach w trzeciej części sagi). Wartość logiczną zdań “Nie obrażaj Dyzia, bo Dyzio to najlepszy gitarzysta w Polsce” albo “Nie mam powodu, by wątpić w kompetencje Stasia, bo Stasio składał książki, kiedy ty jeszcze srałeś pod siebie” można zweryfikować wyłącznie w realu. Często okazuje się wtedy, że Dyzio faktycznie techniką dorównuje Petrucciemu, ale w jego grze słychać dojrzałość emocjonalną dwunastolatka, zaś Stasio od dwudziestu lat składa książki trzynastopunktowym Times New Roman.

Podstawowym powodem nieprzydatności Usenetu (a jednocześnie bazą teorii gnomów z części pierwszej i przyczyną niebezpieczeństw z części trzeciej, swoistą klamrą spinającą moją wielką trylogię) jest fakt, że tematyka grup dyskusyjnych jest tylko pretekstem do tworzenia społeczności gnomów. Gnomy, osoby w realu zazwyczaj wyalienowane, szukają w cyberprzestrzeni miejsca, w którym mogłyby stworzyć swoje plemię, swoją grupę wsparcia, w której byliby szanowani i zajmowali godną pozycję. Do tego służą im grupy dyskusyjne. Skądinąd w wielu przypadkach stopień aktywności gnoma na grupie jest wprost proporcjonalny do stopnia jego nieprzystosowania w świecie rzeczywistym. I nie mówię tu o atrakcyjnym nieprzystosowaniu objawiającym się bojówkami, spożywaniem maruhainy i kolczykami w wardze, lecz o jego przeciwieństwie zwanym “Gosia nie chce ze mną tańczyć na zabawie”.

Już niebawem część trzecia: Dlaczego Usenet może być szkodliwy dla zdrowia. Będzie się działo.