Blog de Bart

Wreszcie mam okazję się wsłuchać. Siedzę, retuszuję wnętrza warszawskiego hotelu w Photoshopie, w słuchawkach zapętlony nowy Tool. Był taki moment w trakcie tego odsłuchu, że poczułem zażenowanie, bo zdążyłem już nieźle zjechać tę płytkę wśród znajomych (choć słuchałem jej po łebkach), a tu proszę, całkiem niezła. No i co teraz zrobić, wycofać się godnie ze swojego zdania czy brnąć w zaparte?

Trzeba wyraźnie powiedzieć, że płyta budzi emocje. Tzn. emocje budzi jej wyjście; nagle zaczynamy na próbach dyskutować o muzyce innego zespołu. Semprini pisze na pl.rec.muzyka.rock antyrecenzję — bo całkiem świadomie pisze o płycie, której jeszcze nie słyszał. Michał P. obraża się na mnie letko, że ośmielam się krytykować. A Filar zaperza się i niewiele brakuje, by nazwał mnie głuchym chujem.

Ewidentnie pojawienie się 10KD budzi emocje. Muzyka na niej zawarta, niestety, już nie. Przynajmniej nie we mnie.

A przynajmniej rzadko. A przynajmniej nie takie, jak kiedyś budziła muza tej kapeli. I to chyba nie jest kwestia tego, że się zestarzałem i nic mnie nie kręci.

Pamiętajcie, że piszę o Tool — o zespole, który nagrał kiedyś płytę doskonałą — płytę, po której każda amatorska kapela chciała grać jak Tool. Raz z kolegami zjedliśmy po kwasie, wysłuchaliśmy całej Aenimy i powstała potężna zagwozdka, bo nie było co włączyć potem, taka to klasa, bracie, zwłaszcza po tym kwasie. Na Aenimie nawet przerywniki antymuzyczne powalały na kolana. Za to następny krążek, Lateralus… No cóż, z tego cedeka godne zapamiętania są, moim zdaniem, ze trzy numery.

Ponieważ na płytę Tool czeka się średnio pięć lat, miałem nadzieję, że chłopcy przemyślą sobie swoje złe zachowanie i wyjadą znowu z czymś ponadczasowym. Początek Vicarious już mnie jednak ustawił na “nie” — co to kurwa jest, The Patient 2? I ten riff jak pół-Parabola, pół-A Perfect Circle… Nie jest dobrze, koledzy. Do tego rżniecie ze znajomych: suita w środku płyty to przecież Isis w toolowym sosie. Początek Intension brzmi jak czyste King Crimson, a The Pot zalatuje leciutki skarpetkami stonerowca. Szok — po raz pierwszy słyszę czyjeś wpływy w muzyce Tool, normalnie świat się kończy.

Za to groźby wypowiadane przez Toolowców o inspiracji Meshuggah okazały się humbugiem totalnym — chyba że chodzi o te superszybkie popierdółki na gitarze, które przewijają się przez cały album i budzą we mnie myśl Fajnie ten koleś gra, tylko bez sensu i nie wiem, po co tak zapierdala.

Skądinąd to ta suita w środku płyty sprawiła, że się zarumieniłem i pomyślałem Kurczę, może nie jest tak źle, jak mówiłem kolegom. Teraz będą się śmiać ze mnie… Chociaż jest źle, bo dwa pierwsze kawałki, które poprzedzają suitkę Wings for Marie, zanudziły mnie na śmierć, nawet ta Cantrellowska solówka na vocoderze ich nie uratowała.

No dobrze, przejdźmy wreszcie do tej dwunumerowej suity. Super, refleksyjna, Isisowata w swojej nieśpieszności i ogólnym snuju. A zakończenie rodem z książki Kinga — bo wiecie, King pisze książki, które przez 550 stron zastraszają, przerażają i wpędzają w paranoję, a na końcu się okazuje, że tajemniczy Zły to w istocie dwudziestometrowy pająk, który strzela laserami z oczu i jest niezniszczalny, chyba że trafią go podobne lasery, które nagle, za pomocą ogromnego wysiłku i skupienia udaje się wyemitować ze swoich patrzydeł głównemu bohaterowi. Pająk ginie i roztapia się w szlam, bohater obejmuje niunię, którą usiłował wyrwać przez całą powieść i odchodzą ku wschodowi słońca, a nad nimi łopocze flaga. I właśnie tak kończy się to przepiękne 17-minutowe dzieło — 3 minuty do końca, a tu nagle BAM BAM, wchodzi riff, który wstydziłbym się zagrać na rakiecie tenisowej przed lustrem. Normalnie Bad Religion na grzybkach. Wstyd.

Jest jeden numer, z którym mam kłopot, bo nie wiem, jak go zjebać. A nie, wiem. Numer nazywa się The Pot i jedzie. Jakby się ukazał na soundtracku z Resident Evil: Apocalypse, to bym szczał po nogach. Bo numer jest jak z soundtracku do jakiegoś filmidła, co nadrabia swoją chujowatość zajebistymi kapelami w podkładzie — równy, kiwający, z wokalem wspinającym się na wyżyny swoich możliwości. Ten jeden numer, o czym już niestety wiem, nie uratuje tej płyty, bo nie tego po Tool oczekuję. Ja oczekuję Jungowskiej wyprawy w poszukiwaniu kobiecej połowy mojej jaźni. Jakbym ją dostał, The Pot byłby wisienką na torcie. A tak — płyta słaba, ale bracie, jak ten numer jedzie!

Są na 10KD kawałki zadziwiające, jak Lost Keys, który brzmi jak nudny żart, czy Rosetta Stoned — długaśny numer, który w warstwie tekstowej jest opowieścią o ufoludkach i sraniu pod siebie, muzycznie zaczyna się od riffu z Undertow pokrytego psychotycznym rapem, by po trzech minutach przejść w najfajniejszy, najmelodyjniejszy fragment płyty.

it was so real
like i woke up in wonderland
awesome but terrifying
i don’t want to be all alone
when i tell this story
and can anyone tell me why
all of a sudden the peanuts dance
will i ever be coming down
this is so real
finally it’s my lucky day
see, my heart is racing ’cause this shit never happens to me

Przez następne sześć i pół minuty mamy Tool, jaki uwielbiam — klimatyczny, bujający, wzruszający. Ale końcówka to muzyczny bełkot. Syndrom Kinga back again, tylko że dodatkowo z wieśniackim prologiem.

Numery przedprzedostatni i przedostatni brzmią trochę jak odrzuty z ostatniej płyty A Perfect Circle. Ostatniego numeru na moim domowym piracie nie ma, ale o ile pamiętam przesłuchania w pracy, to chyba jakieś pierdolone sowy.

No dobrze, recenzja w miarę miażdżąca. Ale dlaczego pisana na kolanach? No bo to przecież nowa płyta Tool. Jest na niej więcej dźwięków niż w całej dyskografii niejednej kapeli. Jej wielowarstwowość sprawi, jak zwykle, że po kilku miesiącach intensywnego słuchania będę odkrywał na niej nowe patenty. Już ją zamówiłem (BTW, packagingiem przebili wszystko normalnie) i będę jej słuchał w kółko, i teksty będę sobie czytał i podśpiewywał. A za pięć lat kupię następną.

Dobra, środek Rosetta Stoned już se zapętlam. Idę se.